سنین بالا و بویژه بالای ۷۵ سال دوران سنی پیچیده ای است. از یک سو بدلیل کهولت و افزایش بیماریهای عضلانی و اسکلتی، امکان فعالیت بدنی موثر و مفید کاهش پیدا می کند و در عین حال از سوی دیگر کاهش فعالیت بدنی احتمال دارد با افزایش عوارض و بیماریهای قلبی همراه باشد. در یک مطالعه جدید که اخیراَ نتایج آن در کنگره قلب اروپا منتشر شد، به این موضوع یعنی بررسی عوارض احتمالی کاهش فعالیت بدنی در افراد مسن پرداخته شده است.
بر اساس داده ها و نتایج این مطالعه - خطر آترواسکلروز در جوامع (ARIC) - کاهش عملکرد فیزیکی یک عامل خطر مستقل برای حوادث قلبی عروقی ، از جمله بیماری عروق کرونر قلب (CHD)، سکته مغزی و نارسایی قلبی (HF) در افراد مسن است.
محققان داده‌های بهداشتی جمع‌آوری‌شده بین سال‌های ۲۰۱۱ و ۲۰۱۳ را برای ۵۵۷۰ شرکت‌کننده ARIC (میانگین سنی ۷۵ سال، ۵۸ درصد زن ) تجزیه و تحلیل کردند. آنها عملکرد فیزیکی را با استفاده از باتری عملکرد فیزیکی کوتاه (SPPB) ارزیابی کردند که سرعت راه رفتن، قدرت پا و تعادل را اندازه گیری می کند. سپس براساس میزان و سطح فعالیت اندازه گیری شده، افراد مسن به چهار گروه به ترتیب از کمترین میزان تحرک و فعالیت تا بیشترین میزان فعالیت بدنی گروه بندی شدند.
همچنین میزان بروز حوادث قلبی و عروقی مانند سکته قلبی، سکته مغزی و نارسایی قلبی هم در بین افراد مورد بررسی و شمارش قرار گرفت.
در پایان مطالعه مشخص شد که افراد بالای ۷۵ سالی که بیشترین میزان فعالیت بدنی روزانه را داشته اند، با حداقل میزان حوادث قلبی و عروقی مواجه شده اند و بصورت برعکس میزان بروز عوارض در افرادی که در گروه های با فعالیت بدنی کم بودند، بیشتر از بقیه افراد و گروهها بوده است.
افرادی که دقیقه ها و ثانیه های بیشتری را در حال انجام فعالیت های بدنی بوده اند، کمتر از افراد دیگر دچار حملات قلبی، مغزی و بستری به دلیل نارسایی قلبی شده بودند.
این یافته تایید کننده نتایج مطالعات قبلی است که تاکید دارند افراد مسن و سالخورده لازم است فغالیت بدنی منظم و روزانه را حفظ کنند و اهمیت داشتن فعالیت بدنی مستمر و مزمن در افراد سالخورده شاید اهمیتی بیشتر از افراد زیر ۷۵ سال داشته باشد.
دیدگاه خود را بنویسید