چه زمانی لازم است PFO بسته شود؟

در علم پزشکی نوین که اصطلاحاً علم مبتنی بر شواهد است، بایستی نتایج مثبت کوتاه مدّت و بلند مدّت درمان یک بیماری مشخص شده باشد. همچنین باید میزان سود و فایده حاصل از درمان یک بیماری را با عوارض ایجاد شده در اثر درمان آن بیماری، مقایسه نمود تا مشخص شود که آیا روش درمانی توصیه شده می تواند در افزایش طول عمر بیماران مفید باشد یا خیر؟ همچنین آیا انجام روش درمانی قادر است از عوارض مهم بعدی مانند سکته های قلبی، سکته مغزی و سایر عوارض ناتوان کننده جلوگیری کند یا خیر؟ تنها در این صورت است که می توان روش درمان یک بیماری را به عنوان روش درمانی استاندارد به پزشکان و بیماران توصیه نمود در غیر این صورت و در مواردی که یک روش درمانی سود چندانی نداشته باشد یا میزان عوارض احتمالی آن زیاد باشد، نمی توان به آن روش درمانی عمومیت داد. درمان PFO هم شامل این موارد می شود.

روش های درمان PFO

 انواع روشهای درمانی PFO در سالهای اخیر بارها و بارها مورد مطالعه و تحقیقات علمی قرار گرفته اند. همچنین روشهای مختلف درمانی مکرراً با یکدیگر از نظر اثربخشی بررسی شده و مورد مقایسه قرار گرفته اند. روشهای درمانی که بررسی شده اند عبارتند از:

1- مصرف داروهای ضدپلاکت مانند آسپیرین

2- مصرف داروهای ضدانعقادی مانند وارفارین

3- بستن سوراخ PFO با استفاده از اینترونشن

اثرات مثبت و قابل توجهی برای هر کدام از روشهای درمانی فوق به اثبات رسیده است. البته این درمانها تقریباً در تمام موارد برای افرادی بوده است که دچار یکی از عوارض PFO، به ویژه حملات مغزی شده اند و تاکنون مطالعه مهمی بر روی افراد بدون علامت و بدون عارضه ای که PFO دارند، انجام نشده است.

در بسیاری از تحقیقات نتایج حاصل از هر سه روش درمانی فوق در درمان بیماران با سکته مغزی و برای جلوگیری از بروز حملات مغزی بعدی با یکدیگر قابل مقایسه بوده است.

مصرف آسپیرین و داروهای ضد انعقادی مانند وارفارین می توانند به صورت قابل ملاحظه ای مانع از تکرار حملات بعدی سکته مغزی شوند، با اینحال میزان خونریزی با این داروها بیشتر از افراد گروه کنترل بوده است که از این داروها استفاده نمی کرده اند. در حال حاضر این روش به عنوان یک درمان استاندارد پذیرفته شده است و افراد با سکته مغزی یا حملات گذرای مغزی که در اکوی قلبی PFO دارند لازم است بصورت طولانی مدّت و تحت نظر پزشک خود، از داروهای ضد پلاکتی یا داروهای ضد انعقادی استفاده نمایند.

بستن سوراخ PFO با استفاده از اینترونشن و با استفاده از وسایل مسدود کننده سوراخ قلبی یکی از روشهایی است که در سالهای گذشته هم از نظر تکنیکی و هم از جنبه وسایل و تجهیزات پیشرفت های قابل ملاحظه ای داشته است و امروزه به عنوان یک روش استاندارد درمان و بستن سوراخ PFO شناخته می شود. این روش هر چند با عوارض کوتاه مدّت بیشتری نسبت به درمانهای دارویی همراه هست ولی در طولانی مدّت عوارض مربوط به خونریزی و مصرف مداوم دارو را ندارد.

توصیه های درمانی

 در حال حاضر هیچ توصیه ای در مورد درمان افراد با PFO که فاقد علایم هستند، وجود ندارد و درمان این افراد چه به صورت استفاده از داروهای ضد پلاکتی و ضد انعقادی توصیه نمی شود.

توصیه های درمانی صرفاً مربوط به افرادی است که دچار عوارض و علایم ناشی از PFO شده اند.

اگرچه میگرن و سردردهای میگرنی به عنوان یکی از عوارض PFO مطرح هستند ولی هم رابطه این دو باهم اثبات نشده است و هم مطالعه علمی مهمی که بتواند کاهش علایم میگرن را به دنبال بستن PFO نشان دهد، وجود ندارد. لذا درمان این بیماران هم هنوز به مرحله توصیه قطعی نرسیده است و درمان آنها به صورت موردی و با نظر پزشک معالج اعصاب و پزشک اینترونشن قلب، قابل انجام است.

در مورد افرادی که حملات مغزی را تجربه کرده اند، برعکس توصیه های قطعی و لازم الاجرا وجود دارد. افرادی که PFO دارند و دچار حملات گذرا، TIA یا سکته دایمی مغزی Stroke شده اند، لازم است درمان شوند. درمان این بیماران می تواند یکی از انتخابهای فوق باشد، یعنی ادامه داروهای ضد پلاکتی یا ضد انعقادی تا پایان عمر یا بستن سوراخ PFO با استفاده از اینترونشن.

طبق مطالعات انجام شده و توصیه های سازمان دارویی آمریکا FDA، افرادی که حملات مغزی دارند و در قلب آنها PFO وجود دارد، بهتر است نسبت به بستن سوراخ قلب با استفاده از اینترونشن و با استفاده از وسایل مسدود کننده داخل قلبی اقدام کنند. این اقدام می تواند تا 50درصد موارد تکرار حملات مغزی را در آینده کاهش دهد.

بستن سوراخ PFO در افرادی که آمبولی پارادوکس دارند و عضوی بجز مغز درگیر شده است، اگرچه مطالعه مورد-شاهدی قوی ندارد ولی به تبع مطالعه مشابه در مورد حملات مغزی ، قابل توصیه است و این بیماران بهتر است در مراکزی که تجربه کافی برای اینترونشن و بستن سوراخ PFO دارند، اقدام به بستن آن بکنند.